Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/437

<section begin="pVI29"/>flecti sperare precando, — Przestań tuszyć, że prośbami ubłagasz bogów wyroki. Poeta rzymski tłómaczy jednak Dantemu, że tam była mowa o człowieku znajdującym się w niełasce bogów.<section end="pVI29"/>
 W. 43. <section begin="pVI43"/>Dziś nie rozstrzygaj. Jest to kwestja teologiczna, którą rozstrzygnąć może dopiero Beatrycze, symbol wiedzy boskiej.<section end="pVI43"/>
 W. 51. <section begin="pVI51"/>coraz dalej pada cień. Jest godzina trzecia z południa.<section end="pVI51"/>
 W. 55. <section begin="pVI55"/>jeszcze się zrumieni — Niebo od słońca, tj. słońce wzejdzie, jeszcze i nie raz, ale trzy razy.<section end="pVI55"/>
 <section begin="pVI61"/>W. 61—66. Dante gdy chce kogo uczcić, umie jednym rysem nadać mu piętno niezrównanego majestatu.<section end="pVI61"/>
 W. 73. <section begin="pVI73"/>Jam Sordel! Mantua wspólna nam rodzica. Mantua była miejscem rodzinnem Wirgiljusza; stamtąd równie pochodził Sordello, trubadur włoski, piszący po prowancku, w wielkiej będący czci u spółczesnych dla dostojeństwa i powagi. Między jego poezjami lirycznemi sławny jest Żal na śmierć Blacatza, zamieniony w piorunującą satyrę na królów i książęta. Działał w czasie 1225—1250 r. Na ironii Sordella Dante kształcił się niezawodnie.<section end="pVI73"/>
 W. 88. <section begin="pVI88"/>Cóż, że ci uzdę krótko przykrojoną — Włożył Justynian. Justynian zostawił Włochom kodeks praw, ale państwo, wyobrażone tu pod postacią krnąbrnego rumaka, dziś nie czuje nad sobą pana.<section end="pVI88"/>
 W. 90. <section begin="pVI90"/>Bez tego. Mniejsza byłaby hańba, gdybyś była praw nieświadoma, jak narody barbarzyńskie.<section end="pVI90"/>
 W. 91. <section begin="pVI91"/>Ludu! W oryg. gente odnosi się w ogóle do narodu włoskiego; inni odnoszą do kleru przywłaszczającego sobie władzę.<section end="pVI91"/>
 W 93. <section begin="pVI93"/> co rzekł Bóg Chrystusa usty, nb. »Oddajcie co cesarskiego, cesarzowi«.<section end="pVI93"/>
 W. 97. <section begin="pVI97"/>Albercie Niemcze. Albrecht z domu habsburskiego, syn cesarza Rudolfa, koronowany 1298 r., <section end="pVI97"/>