Strona:Święci poeci - Pieśni mistycznej miłości.djvu/112

<section begin="d37"/>

37.

Bóg stając się człowiekiem — tem samem dowodzi,
Że więcéj o mnie, niźli o duchy mu chodzi. —

<section end="d37"/> <section begin="d38"/>

38.

Nie zów się mądrym, chociaż rozumu masz wiele,
Przed Bogiem mądry tylko katolik w kościele. —

<section end="d38"/> <section begin="d39"/>

39.

Nie spuszczaj się, żeś chrzczony, o szeptny grzeszniku!
Zbłocona lilia, śmieciem zgnije na śmietniku. —

<section end="d39"/> <section begin="d40"/>

40.

Chleb Pański ma działanie mądrości kamienia
Co się w nas roztopiło, to w złoto zamienia.

<section end="d40"/> <section begin="d41"/>

41.

Ciało swe szanuj; skrzynka cudnéj to roboty,
W niej wizerunek Boga chowaj jak klejnoty. —

<section end="d41"/> <section begin="d42"/>

42.

Sen jest trojaki; w śmierci śpią zwykle grzesznicy;
Leniwi w ziemi; w Bogu — Boga miłośnicy.

<section end="d42"/> <section begin="d43"/>

43.

Trzeba skosztować piekła choć raz Chrześcianinie;
Unikniesz go za życia, po śmierci nie minie.

<section end="d43"/>