Smutna powieść

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Edmund Krzymuski
Tytuł	Smutna powieść
Pochodzenie	Upominek. Książka zbiorowa na cześć Elizy Orzeszkowej (1866-1891)
Data wydania	1893
Wydawnictwo	G. Gebethner i Spółka, Br. Rymowicz
Druk	W. L. Anczyc i Spółka
Miejsce wyd.	Kraków – Petersburg
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cała część I Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[43] SMUTNA POWIEŚĆ. (DO PRELUDJI CHOPINA, op. 28, Nr 6). Czemu mnie witają dzwony Jęki grobowemi, Gdy do lubej zatęskniony Wracam z obcej ziemi? Czemu dźwięczą tak ponuro, Gdy sny złote roję? Czemu niepokoju chmurą Szczęście mącą moje? Jakaś skarga wciąż się smutniej Z dzwonów tych wydziela, Dziś gdy z duszy mojej lutni Płynie myśl wesela. Gdym odjeżdżał, kwiat mi dała, Niezabudkę małą, A choć płaczem mnie żegnała, W łzach jej coś śpiewało. Lecz z tych dzwonów taka głucha Rozpacz jakaś wieje, Jak gdy zwątpień zawierucha Wszystkie rwie nadzieje. Spieszy młodzian zatęskniony Spieszy do kochanki, Wciąż wyraźniej biją dzwony — Nie na ślubne wianki. [44] Już z za drzew bieleje strzecha, Chłopcu serce płonie, A tu, jak grobowe echa, Bije dzwon po dzwonie. Stanął. Ludzkie słychać płacze! ............ Serce pękło mu tułacze, I nie umikłumilkł jeszcze dzwon, Gdy już z nią się złączył on.  Kraków. Edmund Krzymuski.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Edmund Krzymuski.