Słownik etymologiczny języka polskiego/Indeks O

←N

Słownik etymologiczny języka polskiego O Aleksander Brückner

P→

[385]{{#lst:Strona:PL Aleksander Brückner-Słownik etymologiczny języka polskiego 385.jpeg|onag}}

o • o!, oh!, och! • ob • oba(j) • obalić • obartel • obarzanek • obawa • obcas • obces • obcęgi • obcy • obec • obfity • obiad • obiata • obiecać • obierz • obieś • oblec i obłok • obli • oblik • obłapić • obława • obłaz • obłąk • obłoj • obochód • obód • oboja • obojczyk • obora • obowiązek • obóz • obraz • obraza • obręb • obręcz • obrok • obrót • obroża • obrus • obrzazać • obrzazg • obrzedni • obrzęd • obuch • obuć • obyczaj • ocel • ocet • ochabić • ochłap • ochmistrz • ochota • ochrostać • ochwat • ociętny • oclić • oc(k)nąć się • ocusztrzyć • od(e) • odchłań • odeszty • odłużyć • odmach • odniepadnienie • Odolan(ów) • odrwić • odwach • odziać • ofiara • ogar • ogień • ogłów • ogniwo • ogół • ogon • ogórek • ograżka • ogród • ogromny • ohurstwo • ohyda • ojciec • oje • oknąć • okno • oko • okół, okolica • okowita • okrajki • okręt • oksza • okulista • okuń • olbrzym • olcha • olśnąć • ołów • ołtarz • oman • omieg • on • onuca • opak • opałka • opat • opich • opięć • opioła • opłatek • opoka • opona • opukały • orać • orbora • orcel • orda • ordynek • orędzie • oręż • organy • orkisz • Ormianie • ornaf • ornat • ort • ortel • oryl • orz • orzech • orzeł • orzy orzy • osa • osesek • osędziały • osęk(a) • osieć • osiek • osieł • osierdzie • osika • oskard • oskoła • oskoma • osła • osłodczyć • osoba • osoczyć • ospa • ostać • ostęp • ostroczyć • ostrów • ostrożny • ostry • ostryga • ostudzić • oszemłać • oszust • oś • ośm • otawa • otchłań • otręby • otrok • otrzedź • otwierać • ów • owad • owca • owcug • owies • owoc • oz- • ozd • ożóg • ożuwca • ożydle