Powoje

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Julian Łętowski
Tytuł	Powoje
Pochodzenie	Upominek. Książka zbiorowa na cześć Elizy Orzeszkowej (1866-1891)
Data wydania	1893
Wydawnictwo	G. Gebethner i Spółka, Br. Rymowicz
Druk	W. L. Anczyc i Spółka
Miejsce wyd.	Kraków – Petersburg
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cała część I Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[50] POWOJE. Znam kwiaty, którym serce podobne jest moje, Które złorzeczą nocom, wielbiąc słońca blaski, Konają codzień, wstając codzień z jego łaski, Czyś jeszcze nie odgadła tych kwiatów?... Powoje! Zjawisz się, wejrzysz — giną wszystkie niepokoje, Korzę się w prochu, święte całuję obrazki, Rajem mi się wydaje ten step życia płaski, Znikasz i z tobą szczęścia mego nikną zdroje!... O! złote moje słońce, zlituj się nademną! Zmień wyrok, który codzień wskrzesza mnie i grzebie: Niech się nie budzę próżno, nie konam daremno! Błagam, nie odchodź, zostań wiecznie na mem niebie, Albo na wieki pogrąż mnie chyba w noc ciemną, Niech umrę, nowych światów czekając — i ciebie!  Warszawa.Juljan Łętowski.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Władysław Książek.