[27]{{#lst:Strona:Piołuny.pdf/27|s27d|}}
[28]
Do twéj przystani cicho ty zawiniesz
I pójdziesz szlakiem bitym, sturamiennym —
Lecz gdy się zerwą wody mojéj duszy —
Ja sam na pianach i na dnie samotny
Z niemi szamocze się — gdy piorun łzę suszy
Co spadła po śnie, ciszy niepowrotnéj — —
I wtedy zrywam się —, serca wulkany
Miotają z piekieł zapału swą lawę,
Trąba i piorun! Chórem uragany
Ryczą i gasną błyskawice łzawe…
I wtedy czuję skąd mój duch wypłynął
I kędy dąży o burzy godzinie,
A choćby cały firnament zaginął
On nieśmiertelny! Niezginie! Niezginie!
I ku niebiosom wstają ducha wody,
Pod chmury piętrzą się po swą koronę,
Wtedy szalejąc szczęściem, jam znów młody
I szumią zdrojem pieśni me natchnione…
A potém znowu o cichéj godzinie
Duch mój na arfie usypia samotny,
Nad nim przeznaczeń cicha gwiazda płynie
I leci wspomnień sokół niepowrotny…
Lecz wiedz wędrowcze marnie pytający,
Że dokąd czoła w wieczność nieponurzę,
Będę samotny — do końca walczący!
I lubię ciszę — ale kocham burzę!...
A grom co z niebios godzi w młodą duszę,
Ty podsłuchujesz ledwo echo drzące.
[29]{{#lst:Strona:Piołuny.pdf/29||s29g}}
