Ojcowie i dzieci (Hollender, 1936)

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Tadeusz Hollender
Tytuł	Ojcowie i dzieci
Pochodzenie	Czas który minął i inne wiersze z cyklu Ludzkie
Wydawca	A. Krawczyński
Data wydania	1936
Miejsce wyd.	Lwów
Źródło	skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[43] > Już się brama za nami zatrzasła, i dzieciństwo zapadło jak w przepaść, mocno, twardo przez złowrogie miasta trzeba iść zachmurzonym — i nie paść.  I zapomnieć o kroku tanecznym,  pochylonym, ciężkim i szerokim,  w niepotrzebność, w własną niedorzeczność  walić chwiejnym, robociarskim krokiem. A ojcowie w podniszczonych futrach drobią kroczkiem do biur, do urzędów, niepewni, zatrwożeni, czy i jutro nad aktami za biurkami usiędą.  — Czy i jutro — dziwią się i trwożą,  wciąż zdumionych na ulicy mijam...  — Jutro, było zawsze — jutro, o Boże!  Takich czasów nie widzieli jak żyją. Nie im, nie im fabryczne kominy rozwlekają swe łuny i chmury, to ich synom, niepotrzebnym synom dano krwawą bawić się purpurą.  Nam zaciskać i zęby i pięści,  bezrobotnym obiecywać jutro,  ojcom tylko biura i boleści,  kraty, łaty, i na raty futro. Nam pomruki burz chwytać ukradkiem, przy obiadach miąć w złości serwetki, [44] gdy trawimy z rodzinnym obiadkiem wszystkie bujdy o złach piatiletki.  Cóż dziwnego, że nocą podniebną  wyszydzamy domowe ogniska.  — Że pytamy zapatrzeni w własną niepotrzebność,  kiedy skończy się i zacznie — nam — wszystko.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Tadeusz Hollender.