Legenda (Prima maniera)

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Ernest Buława
Tytuł	Legenda
Podtytuł	(Prima maniera)
Pochodzenie	Piołuny
Data wydania	1869
Wydawnictwo	Jana Ignacego Kraszewskiego
Druk	J. I. Kraszewski
Miejsce wyd.	Drezno
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[33]{{#lst:Strona:Piołuny.pdf/33|s33d|}} [34] Ale nad wszystko lirę swą ukochał — Z nią siadał w wieczór pod lipą prastarą, I w gwiazdy patrzył — raz nocą zaszlochał Bo go w świat rwało — niebo kusił wiarą!.. Wreszcie się porwał — i rzekł: z lirą idę!... Droższa mi ludzkość nad tę tłustą grzędę, W serca mi ludzkie siać prawdę, a szczerą Ziarno miłości, i światła siać będę… A któż ci doma będzie gospodarzył? Rzekł świat kusiciel — dla którego śpiewał; Chwasty porosną gdy ty będziesz marzył, I własną nedzę będziesz nam opiewał!... A kochał lirnik w dzieciństwie anioła Co się zabłąkał między lilie ziemi, Lecz w krótce z gwiazdą i cieniem u czoła Wróciwszy w niebiosy skrzydły tęczowymi — Ten mu rzekł: bracie! wstań! i bądź piorunem! I bądź miłością, która nie umiera. Niedam twéj grzędzie zarosnąć piołunem, Lirnikom anioł już grzędy doziéra… Weź lirę i idź!... a co będziesz marzyć To prawdą żywą na opoce siedzie. Anioły tobie będą gospodarzyć Aż pieśń twa krwawo krzyzowaną będzie! By potém przed nią padli — i powstali W imię téj prawdy i wielcy i mali — Więc gęśl na ramię! — „o! zostań!” — „niemogę!” Poszedł — zagrzmiało — grom rozświecił drogę! — [35] I przyszła wiosna, roztopiła śniegi, Aż tu zagonem pługi ciagną woły, Przy każdym pługu nad rzeczułki brzegi Anioł z piosenką pogania wesoły! I tak niebiesko śpiewa, że skowronki Lecą za pługiem, uczyć się téj pieśni, I gerlandami wieją ptacy leśni. Ciekawe kwiaty wychodzą z obsłonki… I zeszło słonko — w skibę pooraną Anioły w śnieżnych szatach kroczą rano, I złote ziarno, jak złote promienie Miotają w rolę na jare nasienie… I szumi zboże już falistym łanem, Anioły plewią zagony z kąkolu, I perły rosy strącają nad ranem Z warkoczy własnych, na zieloném polu — Wtém buchnął płomień… zda się gore chata Już aniołowie dzbany pisanemi Leją zdrój czysty, słup dymu ulata I płomień gaśnie, dymami marnemi… I wśród stodoły złotemi cepami Młócą, i młócą cztéréj aniołowie, I ocierają złotemi włosami Z śnieżnego czoła pot — jako gazdowie! Jeden zaś mały, nad rzeką aniołek Bydełko pasał naszego lirnika, I na fujarze grał jako pachołek Że od rzewności serce łza przenika… [36] A miał batożek z gerlandy motyli, A miał fujarkę z rajskiéj gdzieś krzewiny, A z nim niewinne gwarzyły dzieciny Niewiedząc, ze tu z aniołkiem mówili. — Jeden zaś w chacie uczył małe dzieci Na cudnéj księdze i czytać i śpiewać; Inny po chorych, znów, zwiastując leci Co się ubogim, u boga spodziewać!... Nadeszło lato, skwarnemi upały Znowu aniołów orszak jak żniwiarzy Zleciał na zagon — z srebrnémi sierpami, I zżął po rosie, snopy za snopami Zboże piękniejsze, niż się gazdom marzy! I łan użęli, ustawili snopy Jak ciężkie lata lirniczéj zasługi, Zebrali — i już szykują je w kopy Az złotą stértą zajaśniał łan długi — — I tak złożywszy już plon, ulecieli Do Pana Boga na jasne obrzynki, A lirnik sypiał na leśnéj pościeli, Głowę ku gwiazdom, kładł w niezapominki. — I tak mu anioł z dzieciństwa znajomy Wiódł wszelkie sprawy i czuwał nad domem; Za niego z okna jałmużnę ze sromem Dawał ubogim — choć był niewidomy — — A żaden gazda tego urodzaju Niemiał, choć bywał pierwszym gospodarzem; [37]{{#lst:Strona:Piołuny.pdf/37||s37g}}

Przypisy

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Władysław Tarnowski.