| Uwaga |
|---|
Bezimienna/Tom II/XXVII
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Bezimienna |
| Wydawca | Gebethner i Wolff |
| Data wydania | 1912 |
| Druk | Drukiem Piotra Laskauera |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst Pobierz jako:
   |
| Indeks stron | |
{{#lst:Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bezimienna T. 2.djvu/88|X227|}} — Mościa księżno — odparł drżący podczaszyc, zbliżając się ku niej bez przygotowania — opowiem wszystko. Boję się, by mnie nie szpiegowano; wpadłem tylko na chwilkę, będę prosił, aby mnie wypuszczono tylnemi drzwiami...
— Ale cóż się stało?
— Co się stało! Wprost uderzam o przedmiot... Wiem, że jenerałowa Puzonów, której rząd rosyjski poszukuje i chce ją pochwycić, znajduje się u księżnej... Nie wiem, jakie stosunki łączą panią z nią, ale dość mi, byście się nią zajmowali, abym ja się czuł obowiązanym ją ostrzedz. Otóż ambasada odkryła jej pobyt i gotuje się pochwycić!
Wojewodzina załamała ręce i rzuciła się w krzesło. Na chwilę zamilkła, porwała się z siedzenia, wybiegła i powróciła, wiodąc za sobą Helę... tak spokojną i poważną, jakby jej żadne nie groziło niebezpieczeństwo.
Obleczona tym majestatem męstwa i pokoju, była cudownie piękną... Podczaszyc oczu nie mógł od niej oderwać.
— Jestem przyjacielem domu księżnej — odezwał się zmieszany — z tego tytułu daruje mi pani, że, mimo największego dla mnie niebezpieczeństwa, ośmieliłem się przyjść z przestrogą. Trzeba uciekać!
— Czy uciekł kto od swego przeznaczenia? — spytała go Hela obojętnie.
— Ale czekać na grożący cios byłoby... niepojętą obojętnością... byłoby... prawdziwie nie umiem nawet nazwać.
— Mów pan: nieroztropnością — rzekła nieznajoma. — To prawda, — dodała — jestem w położeniu groźnem, a ta, której łasce i dobroci winnam schronienie, pragnie mnie ocalić... bo ja, ja nie mam prawie ochoty wałczyć z losem o ocalenie... ale cóż począć?
— Uciekać! — powtórzył podczaszyc.
— Dokąd?
— Za granicę...
Hela spuściła oczy w ziemię i szepnęła:
— A wszystkie poczciwe myśli, nadzieje... zachody ocaleniu własnemu poświęcić!.
I westchnąwszy, dodała:
{{#lst:Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Bezimienna T. 2.djvu/90||X227}}
