wszystkie posły mówią jej o mnie — jam temu nie winien... myśli i serca krępować niepodobna.
„Jeszcze raz poruczam prośbę odpowiedzi szlachetnemu sercu pana hrabiego, a jednocześnie ośmielam się upraszać o nadesłanie mi błękitnej książeczki, którą pani hrabina odebrała niegdyś księżniczce; znajdują się w niej bowiem utwory, niemające duplikatu, a mam zamiar wydać zbiór moich poezyj, których pierwszy egzemplarz będę miał zaszczyt złożyć panu hrabiemu, jako dowód najgłębszego szacunku dla szlachetnego mecenasa literatury.
„Najniższy sługa
„Romuald Kalina.“
Emilian oddał ten list Natalii; odczytała go w milczeniu, a rumieniec oburzenia wybiegł na jej twarz.
— I ja — szepnęła, odrzucając go od siebie z wyrazem pogardy — i ja mogłam kochać tego człowieka! Tego samej sobie nie daruję nigdy.
Hrabia uśmiechnął się z dawnem szyderstwem.
— Czy rozumiesz, o co mu chodzi? — zapytał.
— Rozumiem doskonale: o błękitną książeczkę. Oddaj mu ją, Aurelio, odeszlij ją jak najprędzej.
— Jak to? — spytała hrabina — ty nie zemdlejesz teraz, rozstając się znowu z tym skarbem?
— Nie przypominaj mi tego — zawołała — byłam dzieckiem, zupełnem dzieckiem, ale czyja w tem wina?
