Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 270.jpeg

 — A cóż ty jej powiesz? — spytał z pewnym niepokojem Emilian — co powiesz, jeśli ktokolwiek będzie śmiał zapytać? Wreszcie, gdzież przebyłaś ten przeciąg czasu?
 Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona; zrozumiała znowu, że pod tym gwałtownym wykrzyknikiem kryła się jakaś tajemnica.
 — Odpowiem co zechcesz — szepnęła — chociaż...
 — Chociaż co?
 — Czy nie najłatwiej byłoby powiedzieć prawdę? — spytała.
 Uderzyła go prostota tej odpowiedzi, chociaż nazwisko zbawcy Natalii nie mogło przejść mu przez usta. I raz jeszcze rzucił prześladowczemu losowi pytanie, dlaczego był to właśnie ten człowiek? Zrozumiał jednak szybko, iż nie wolno mu się było wahać, iż najmniejszy cień tajemnicy w tym względzie zaciążyćby musiał groźnie na Natalii. Trzeba mu było wypić ten jeszcze kielich goryczy.
 — Masz słuszność — odparł powoli — powiesz prawdę, prawda najmniej przynosi ci ujmy.
 Ale nie wymówił tych słów bez śmiertelnego bolu. Cała duma jego oburzała się w piersi. — Więc znowu nazwisko tego człowieka miało powrócić na wszystkie usta, znowu miano wygrzebywać z popiołów niepamięci dawne powieści, których się domyślał aż nadto.
 Pozostał więc milczący, dopóki powóz nie zatoczył się przed ganek.
 Przecież pomimo doznanego wstrząśnienia odprowadził sam Natalię do jej apartamentu. O tej godzinie Aurelia spała jeszcze; chciał zresztą wprzódy zobaczyć się z żoną, nimby nastąpiło spotkanie się sióstr.
 Na niespodzianą wiadomość powrotu księżniczki, Drylska wyskoczyła z łóżka i pobiegła z oznakami radości, do których mieszała się ciekawość, naprzeciw swej wychowance.