Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 245.jpeg

Odsunął ją zniechęcony, nie mogąc zapanować nad wzruszeniem
 W tej chwili weszła Cecylia. Natalia pobiegła do niej i z długo wstrzymywanemi łzami rzuciła się w jej objęcia.
 — Ach! — szeptała — może to ostatni wieczór spędzamy razem.
 Cecylia spojrzała na męża; on smutnem skinieniem głowy potwierdził słowa dziewczyny.
 — Panno Natalio — rzekł wreszcie, zbliżając się do niej — nie roztkliwiajmy się daremnie; są rzeczy, które stać się muszą. Tutaj jednak działa nasza własna wola — czas się cofnąć jeszcze.
 — Nie — odparła księżniczka — ja się nie cofam, tylko pozwól mi pan płakać; te łzy przynoszą mi ulgę, tutaj wiem, że jestem kochana i zrozumiana.
 — Czy sądzisz, że miłość nasza towarzyszyć ci nie będzie, gdziekolwiek pójdziesz? — mówiła Cecylia.
 — Ta myśl będzie dla mnie wsparciem, siłą, pociechą — odparła Natalia przez łzy, które jej głos tłumiły.
 — A więc odwagi, panno Natalio. Teraz wiesz dobrze, iż nie jesteś sama na świecie — mówił do niej Marceli. Odwagi! Spojrzyj spokojnie w przyszłość, a jeśli to ma być rzeczywiście ostatni wieczór spędzony razem, nie zasmucajmy go daremnemi łzami.
 Natalia i Cecylia uściskały się raz jeszcze. Marceli próbował się uśmiechnąć, ale było coś bolesnego w tym uśmiechu. Poszli do ogrodu, przecież i tutaj woń jesieni leżała w powietrzu, mgła przysłaniała gwiazdy, tylko blady sierp księżyca na nowiu wisiał bez blasku jak jasna plama na pochmurnem niebie, a wielkie cienie białodrzewów rysowały się na horyzoncie jak niewyraźne widma.
 Nazajutrz rano hrabia Emilian odebrał telegram następującej treści: