Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 231.jpeg

 — Ach! — zawołała z wybuchem — pan jesteś dobry! bardzo dobry! Nieprawdaż, pani? — dodała, zwracając się do Cecylii. Nie dość na tem, żeście mię uratowali od śmierci, chcecie jeszcze pogodzić mię z życiem!
 — Panno Natalio, widziałem, jak wpadłaś w Wisłę; to co uczyniłem, każdy inny uczyniłby na mojem miejscu; nie ma w tem żadnej zasługi.
 — Każdy inny uczyniłby to inaczej. Ale dlaczego nie mówisz pan rzeczy, jak były? Ja sama rzuciłam się w Wisłę.
 — Widziałem fakt tylko, nie pobudki.
 — To dziwna — szepnęła. Pamiętam, iż wówczas patrzałam na ten domek i myślałam, że ludzie, co tu mieszkają, muszą być dobrzy i szczęśliwi, czułam, jak gdyby serce ciągnęło mię tutaj.
 — I czemuż pani nie zastukałaś do drzwi naszych? — zawołał — byłabyś oszczędziła nam wiele niepokoju w czasie tej strasznej choroby.
 Była jakaś dziwna tkliwość w tych słowach, która nie uszła jej uwagi; mówił o minionem niebezpieczeństwie z dreszczem trwogi, jak gdyby życie jej miało dla niego nadzwyczajną wartość.
 — Tego przecież uczynić nie mogłam — wyrzekła — już i tak zbyt długo jestem dla was ciężarem.
 — Nie myśl o tem, panno Natalio. Żadna istota dobrej woli nie jest ciężarem nikomu, bo każda znajdzie obowiązki do spełnienia, i szukając wsparcia u drugich, sama im wsparciem być może. Pracy na świecie jest wiele, więcej niż rąk.
 — Nie widzę — odparła z mimowolnym uśmiechem — bym wam w czemkolwiek pomocną była.
 — Pracą pani był teraz powrót do zdrowia; przeszłaś straszne walki, które wymagają spoczynku; duch twój zarówno jak ciało musi odzyskać równowagę.