Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 229.jpeg

 — Panno Natalio — rzekł ze swoim jasnym, szczerym, pogodnym uśmiechem — mogę się założyć, iż odgaduję myśli twoje.
 Spójrzała na niego trochę smutnie.
 — Widzę — mówił dalej — iż sądzisz się pani w obowiązku opowiedzieć nam jakąś bolesną chwilę swego życia, i to czyni ci nieokreśloną przykrość. Uspokój się, panno Natalio, i nie czyń tego, dopóki serce twoje nie będzie potrzebowało wylania. Żądać ufności, byłoby to kazać ci zbyt drogo opłacić małą przysługę, jaką los pozwolił nam ci wyświadczyć.
 — Małą przysługę? — podchwyciła — wy ocaliliście mi życie!
 — Nie myśl pani o tem; dla nas było to bardzo małą rzeczą, dla ciebie może być wielkiem złem, lub wielkiem dobrem, według tego, jak go użyjesz.
 — Więc pan nawet nie zapytasz, kto jestem? kogo przyjęliście pod swój dach gościnny?
 — Nie mam do tego prawa, panno Natalio; a zresztą, cóż to dla nas znaczyć może? Nazwisko jest to etykieta, przyczepiona do ludzkiej istoty; najczęściej nie mówi nam ona nic, lub mówi fałszywie, bo staje się echem sądów świata, zasługujących na wiarę u tych tylko, co nie poznali ich rzeczywistej wartości. Nawykłem więcej nierównie ufać temu, co wyczytam z twarzy bliźniego, niż wierzyć w to, co o nim usłyszę. A twarz pani powiedziała nam wyraźnie, że jesteś dobrą i szlachetną.
 Mówił to z prostotą przekonania, aż Natalia przerwała mu z uśmiechem, który po raz pierwszy od dni wielu ukazał jej się na ustach.
 — A gdybyś się pan omylił?
 — Nie omyliłem się z pewnością — powtórzył, patrząc na nią z ojcowskiem uczuciem.
 — Jak to? nie omyliłeś się pan nigdy w życiu?