Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 213.jpeg

stkiem dowiedzieć się z listu, i sama z własnego natchnienia pospieszyć za nauczycielem. Inaczej gdzieżby była?
 Te racjonalne przypuszczenia, jeś pod pewnym względem uspokoiły Emiliana, z drugiej strony pogorszały o wiele skandal wypadku. Korzystając więc z pierwszego pociągu, podążył do Warszawy, nie omieszkując na głównych stacjach wypytywać się o wysiadających podróżnych z ostatniego pociągu. Był to środek kompromitujący i niedostateczny, wiedział o tem dobrze, przecież rachował na traf szczęśliwy, a w końcu na nieostrożność i wybitną charakterystykę młodych ludzi. Ale poszukiwania jego okazały się najzupełniej bezskuteczne.
 Hrabia w śmiertelnej trwodze przybył do Warszawy. Tutaj nazwisko jego, majątek i stosunki ułatwiały mu o wiele trudne działania. Policja śledziła tajemnie Romualda Kalinę i odkryła łatwo jego mieszkanie. Nauczyciel bowiem jawnie bardzo stanął w hotelu, a nawet argusowe oczy nie mogły w jego postępowaniu dostrzedz cienia tajemnicy. Zdawał się on wyłącznie oddany myśli podróży za granicę, widywał tylko dawnych kolegów lub znajomych, nie odwiedzał żadnej kobiety, nie odbierał i nie pisywał listów, i chodził obleczony mgłą smutku, jak człowiek, który pragnie, aby domyślano się, iż kryje w głębi serca jakąś nieuleczoną ranę. — Albo też nie wiedział nic zgoła, co się stało z Natalią, albo ukrywał się z mistrzowską zręcznością.
 W każdym razie Emilian nie uważał za stosowne widzieć się z nim lub porozumiewać. Jeśli nauczyciel istotnie posiadał tajemnicę zniknięcia księżniczki, nie było sposobu zmusić go do jej odkrycia, w przeciwnym zaś wypadku hrabia miał słuszne powody nie dowierzać jego taktowi i dyskrecji.
 Przecież gdyby Romuald rzeczywiście nic nie wiedział, co mogło stać się z nieszczęśliwą dziewczyną? Myśl