Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 182.jpeg

obrażona była nieubłagana, a oburzenie musiało wynaleść przedmiot, na któryby mogło wylać się całe. Romuald więc zamiast potępić siebie, potępił Natalię i znienawidził ją prawie.
 A tymczasem biedna dziewczyna spała snem spokojnym i żaden duch nie poszepnął jej, że ten, dla którego poświęciła wszystko, ten, któremu się oddała bez wahania, z całą wiarą pierwszej miłości, co przed chwilą jeszcze ślubował jej przyszłość, wydawał na nią wyrok we własnem sercu.
 Wynikiem tych wszystkich refleksyj była następująca odpowiedź Romualda:
 — Skoro nie mogę być inaczej użytecznym księżniczce, gotów jestem słuchać pana hrabiego.
 Próbował jako tako ocalić swój honor, a Emilian nie myślał sprzeczać się o słowa; zresztą z dziwną trafnością zrozumiał on może proces, odbywający się w duchu nauczyciela, bo rzekł:
 — Masz pan obecnie dwie drogi przed sobą: albo ustąpisz, albo trwać będziesz w uporze, narażając siebie i Natalię na skutki prawne swego postępku. Bo w takim razie ja natychmiast udaję się do władz miejscowych, za ich pomocą odbieram księżniczkę, zostającą pod moją opieką, a pana oddaję sprawiedliwości jako uwodziciela. W podobnych razach prawo stanowi karę więzienia od sześciu miesięcy do roku jednego. Widzisz pan, iż będąc na wszystko przygotowany, nie omieszkałem nawet poinformować się w tym względzie. Możesz więc być pewnym, iż postaram się o to, aby nie przyjęto żadnych okoliczności łagodzących i żeby spotkała pana jak najsurowsza kara. Fakt ten jednak tak dalece skompromitowałby Natalię, iż zapewne doszedłszy do pełnoletności, nie miałaby nic innego do uczynienia, tylko oddać panu swoją rękę. Ostrzegam pana jednak, iż nie posiada ona żadnego osobistego majątku, a ojciec wydzie-