Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 178.jpeg

ona nic nie wie o realnych warunkach życia. Inaczej nie byłaby z pewnością tutaj, z panem.
 — Los mój księżniczka sama podzielić zapragnęła; nie przedstawiałem go jej wcale w złudnych kolorach. Widać więc nie była tak szczęśliwa w pałacach i dostatkach, skoro przeniosła skarby uczucia nad inne dobra tego świata.
 Tym frazesem Romuald chciał się pomścić za gorzkie prawdy, rzucone mu w oczy przez hrabiego; nie udało mu się to jednak, bo ten odparł chłodno:
 — Zwyczajna to rzecz, iż zepsutym dzieciom zachciewa się Bóg wie czego. Te skarby uczucia, jak je nazywasz poetycznie, panie Kalina, znudziłyby jej się równie prędko, i wierz mi, żałowałaby wiecznie tego, co utraciła. Bo może sądzisz pan, iż księżniczka posiada jaki osobisty majątek, który zapewniłby wam przyszłość?
 — Panie hrabio, rachowałem tylko na samego siebie — odparł pospiesznie, chociaż nie chcielibyśmy przysiądz, aby myśl ta nie nasunęła się Romualdowi jako rozwiązanie późniejszych trudności bytu.
 Emilian zrobił pogardliwy ruch, jakby uważał to za bardzo niewiele, i mówił dalej:
 — Bądź jak bądź, nie chcę właściwem imieniem kwalifikować pańskiego postępku, owszem, chcę, pragnę wierzyć, iż nie było tu żadnego brudnego wyrachowania; była to w każdym razie lekkomyślność nie do darowania, przy tem słowie obstawać muszę. Być może, iż nieuwaga księżniczki, fatalna sposobność, a nadewszystko poetyczne usposobienie twoje, panie Kalina, były tu głównymi sprawcami złego. Fakt ten, jakkolwiek starać się będę osłonić go i upozorować, zacięży boleśnie na całej przyszłości Natalii. Zdaje mi się więc, iż mam prawo wymagać, byś mi pan dopomógł w tym względzie.
 — Dopomódz, panie hrabio? a to jakim sposobem? Ja gotów jestem życie moje poświęcić księżniczce.