Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 170.jpeg

 — Powiedz mi — pytał namiętnie — czy nie żałujesz tego, coś uczyniła?
 — Nie — pochwyciła. Gdybym drugi raz uczynić to mogła, postąpiłabym tak samo.
 — I nie będziesz żałowała nigdy? mówił dalej, bo może sumienie nie dawało mu spokoju i kazało stawiać jej tę nieobrachowaną kwestję. Ale miłość o niczem nie wątpi, a najmniej o własnej trwałości.
 — Nigdy! — odparła bez wahania, jak gdyby była w stanie zbadać tajniki przyszłego losu.
 Poniósł do ust rękę, którą trzymał w swoich. Widocznie trudno mu było się z nią rozstać.
 — A ty — szepnęła księżniczka — a ty nie pożałujesz także?
 — Natalio! — zawołał obrażony — ja miałem prawo stawiać ci podobne pytanie, ale ty go nie masz.
 — Mam zawsze prawo oddać ci wet za wet — odparła z uśmiechem, który zdawał mu się niebo otwierać.
 I znów była cisza; patrzali na siebie wzajem.
 — A więc do jutra, Natalio — wyrzekł wreszcie — spij spokojnie.
 — Do jutra — powtórzyła.
 Rozeszli się; on wszedł do swego pokoju, drzwi zamknął na klucz, księżniczka znalazła się samą. Znużenie i sen przemogły niewyraźne trwogi, które w niej powstawały, skoro traciła go z oczu. Zresztą słyszała kroki Romualda w przyległym pokoju, czuła się pod jednym z nim dachem, wkrótce więc usnęła, powtarzając w myśli słowa: „do jutra“, najzawodniejsze z ludzkich wyrazów.
 Nie miała czasu zapytać samej siebie, czem właściwie dzień ten był dla niej? czy przeważały w nim słodycze, czy też trwoga i niepokój? Zapomniała o męczarniach, jakich doznała na pierwszej stacji kolei, nie zastanowiła się, iż podobne bolesne chwile coraz częściej