Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 134.jpeg

 Emilian zwyczajem ludzi dobrze wychowanych, nie kazał ani chwili czekać na siebie i stawił się niebawem w gabinecie żony.
 Aurelia była niezmiernie wzburzona, i zamiast jak zwykle spoczywać w fotelu, przechadzała się po pokoju, a widząc wchodzącego męża, postąpiła ku niemu i podała w milczeniu błękitną książeczkę.
 Hrabia wziął ją, otworzył, przejrzał, i złożywszy z pogardliwym ruchem, zapytał?
 — Cóż to są za brednie? Sądzę, iż nie na to mię przywołałaś, ażebym przełknął te niesmaczne elukrubracye poetyczne.
 — Książeczkę tę znalazłem u Natalii.
 — U Natalii? a to jakim sposobem? do kogoż ona należy?
 — Do kogo? Zdaje mi się, że to jest wypisane wyraźnie.
 Hrabia otworzył drugi raz książeczkę, na której tytuł nie zwrócił uwagi, i przeczytał głośno tak starannie rondem wypisane wyrazy: „Poezye, myśli i notaty Romualda Kaliny“.
 — Romualda Kaliny? — powtórzył z namysłem — zdaje mi się, iż tak się nazywa nauczyciel mego syna.
 Przez chwilę małżonkowie patrzali na siebie w milczeniu.
 — I jakże te niedorzeczności pana Kaliny dostały się do rąk księżniczki? — zapytał z gniewem Emilian.
 Znowu była chwila ciszy, bo Aurelia faktu tego wytłómaczyć nie mogła.
 — Czy nie to przypadkiem — szepnęła hrabina — było powodem odrzucenia Leopolda?
 Hrabia wzruszył ramionami.
 — Na honor — rzekł — to rzecz osobliwsza! Jednego dnia przybywa do Głogowa hrabia Romiński i jakiś bakałarz przybłęda, i trzeba, aby ten ostatni zawrócił głowę księżniczki Staromirskiej. Mów co chcesz, Aurelio, to do-