Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 105.jpeg

 — Ja temu nie potrafię wierzyć.
 Było to znowu niebaczne słowo, z serca dobyte, które wymknęło się jej na usta. Zwróciło ono uwagę Aurelii i zapytała skwapliwie:
 — A to z jakiej przyczyny? któż ci daje prawo sądzić, iż ty jedna masz słuszność wbrew wszystkim?
 Pytanie było podstępne, Natalia jednak nie była tak dalece naiwną, aby zdradzić swoją tajemnicę, i zamiast odpowiedzi, uśmiechnęła się tylko zaledwie dostrzegalnym uśmiechem.
 — Jesteś zarozumiała, jak widzę — rzekła podrażniona hrabina — i sądzisz, że masz więcej rozumu niż ci, co cię otaczają.
 — Ja nic nie sądzę, tylko dopóki nie przekonam się, iż ty masz słuszność w swoich rozpacznych poglądach, postanowiłam nie iść zamąż.
 — Jakże się możesz o tem przekonać? Dla kobiety, dla panny szczególniej, szranki życia są zamknięte zupełnie. Prawdziwie Natalio, jesteś szalona.
 Księżniczka milczała, bo i zresztą cóż mogła odpowiedzieć?
 — Czy myślisz — mówiła dalej Aurelia — iż krok nierozsądny, uczyniony dzisiaj, wyemancypował cię z pod naszej władzy? iż czyniąc go, zdobyłaś sobie nadal prawo bezkarności? W takim razie omyliłaś się bardzo. Przeciwnie, dowiodłaś, iż potrzebujesz baczniejszej niż dotąd uwagi, skoro nie wiedzieć gdzie zaczerpnęłaś tak fałszywych przekonań, tak zgubnych idei.
 Natalia zachowała urągliwe milczenie.
 W takich warunkach rozmowa ta nie mogła do niczego doprowadzić; hrabina przekonawszy się o tem, zaprzestała próżnego badania. Tylko postawa siostry zostawiła w niej podejrzenie, iż rzeczywiście miała ona skryte powody swego postępowania, a przynajmniej był ktoś, co podżegał jej buntownicze usposobienie. Naturalnie, pier-