Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 104.jpeg

 Natalia zaczerwieniła się gwałtownie, zrozumiała bowiem błąd popełniony.
 — Przyznasz sama — ciągnęła dalej spokojnie Aurelia — iż tak szybkie i radykalne zmiany przekonań nie dają żadnej gwarancyi trwałości; dlatego nie powinnaś się dziwić, jeśli nie braliśmy ich na seryo. Podobało ci się jednak zrobić krok stanowczy, nienagrodzony i nieobrachowany w następstwach; odpowiedzialność za to na ciebie jedną spaść musi.
 — Wiem o tem — odparła porywczo.
 — Pamiętaj, iż cokolwiek cię spotka, nie możesz skarżyć się na nikogo, tylko na samą siebie. My czyniliśmy dla twej przyszłości wszystko, co ci mogło przynieść szczęście, w naszem przekonaniu przynajmniej.
 — Wiem o tem.
 — Nie dość jeszcze. Pomimo wszystkiego, nie jest w twojej ani w naszej mocy zerwać łączący nas węzeł rodzinnej solidarności; mamy więc prawo zapytać, jakie miałaś powody odrzucenia ręki hrabiego Leopolda, oraz co czynić zamierzasz?
 Kwestya ta była postawiona zimno, beznamiętnie, z rodzajem logiki, która więcej niż gwałtowne wybuchy zaniepokoiła Natalię. Zrozumiała, iż domyślają się czegoś, a może już wiedzą wszystko, i podniosła na siostrę trwożne spojrzenie.
 Starsza, wytrawniejsza, lub nawykła do kłamstwa, byłaby starała się zmylić pozory jakiemkolwiek racyonalnem tłómaczeniem swoich postępków, ale ona nie była w stanie tego uczynić.
 — Czy nie możesz odpowiedzieć na moje pytanie? — badała dalej Aurelia.
 — Ja odpowiedziałam ci już przed tygodniem — szepnęła księżniczka — nie pójdę zamąż bez miłości.
 — Powiedziałam ci już, że podobne marzenia nie mają najmniejszego sensu i nie mogą się urzeczywistnić.