Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 091.jpeg

 — O, nie, — szepnęła — ja pana wzajem poważam i szacuję bardzo, tylko...
 — Tylko nie sądzisz pani, aby to było dostatecznem w małżeństwie?
 — Ja nie wiem, ale żoną hrabiego zostać nie mogę, gdyż...
 Niezdolna była więcej powiedzieć, łzy głos jej zalały.
 — Uspokój się pani — mówił przerażony Leopold.
 — Hrabio, odmowa moja nie może czynić ci ujmy, ja sama tracę najwięcej. Nie mogę zostać twoją żoną, gdyż kocham innego.
 Natalia wypowiedziała to od razu, jakby nie dowierzając własnym siłom i odwadze, gdyby znowu zatrzymała się w połowie wyznania.
 Widocznie jednak czyniąc je, znała bardzo mało męzkie serce, gdyż hrabia uczuł się podwójnie obrażony, a cała litość, jaką wzbudziło wzruszenie księżniczki, pierzchła od razu. Więc on, hrabia Leopold Romiński, świetny, poszukiwany, admirowany tak powszechnie, on, o którego względy ubiegały się nieraz widocznie, w sposób kompromitujący, piękne panny i panie, on został pogardzony przez dziewczynę, nieznającą świata, a co większa, dziewczyna ta przenosiła kogo innego i wyznawała mu to jakby na urągowisko. Tego było za wiele.
 Przez chwilę trwało pomiędzy nimi przykre milczenie, aż wreszcie Leopold wyrzekł, powstając z miejsca:
 — Sądzę, księżniczko, iż nie masz mi nic więcej do rozkazania.
 Słowa jego były pełne wyszukanej grzeczności, ale ton, jakim je wymawiał, był ostry, zdradzał wewnętrzne niezadowolenie.
 — Przeciwnie — odparła Natalia błagalnym głosem — posłuchaj mię pan do końca.