Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 065.jpeg

 — Aurelio — szepnęła — czy zechcesz odpowiedzieć mi szczerze?
 — Bez wątpienia, jeśli kwestya, jaką chcesz zrobić, zasługuje na to.
 — Więc ty na prawdę jesteś pewną, iż w naszym świecie nikt się nie kocha?
 — Powtarzam ci, jeśli przez miłość rozumiesz jakieś niedościgłe westchnienia i ideały, to muszę odpowiedzieć ci przecząco, jeśli zaś chcesz mówić o wzajemnym szacunku, przyjaźni, zaufaniu...
 — Wiem, wiem, — przerwała smutnie księżniczka, której te wyrazy wydały się lodowato-zimne — chcesz mówić o uczuciu, jakie Emilian ma dla ciebie, lub ty dla niego.
 Te niespodziane słowa dziwnie dotknęły Aurelię; powieki jej zadrgały, brwi się zbiegły.
 — Ja kocham męża! — zawołała pospiesznie — zkąd ci podobna wątpliwość?
 Pośpiech ten mógł zarówno świadczyć o miłości hrabiny, jak o chęci przekonania siostry.
 — O, ja nie wątpię — pochwyciła Natalia — tylko mi powiedz, Aurelio: kiedyś, kiedyś, gdy byłaś młodą jak ja, czy to ci starczyło zupełnie?
 Dziewczyna mówiła to z rodzajem swobodnego wylania, nie zwracając wcale uwagi na siostrę, bo inaczej nie byłaby dokończyła tych słów niebacznych.
 Hrabina podniosła się z miejsca, dumna, sztywna, chłodna jak marmur.
 — Jesteś zupełnie szaloną — wyrzekła drżącemi ustami — jeśli drugim przypisujesz swoje niedorzeczne marzenia.
 Natalia spojrzała, nie rozumiejąc ani wzruszenia, ani oburzenia Aurelii.
 — Nie gniewaj się na mnie — zawołała — nie chciaam cię obrazić.