Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 061.jpeg

 — Ażeby czynić podobne spostrzeżenia, trzeba przedewszystkiem módz porównywać; ja muszę ci wierzyć na słowo.
 — Więc nie chcesz mi powiedzieć swojego zdania?
 — A zkądże ja mogę mieć zdanie?
 Nastąpiła chwila ciszy. Hrabina musiała spostrzedz przekorne usposobienie siostry, bo wyrzekła z podwojonym chłodem:
 — Masz słuszność, spieramy się o próżne słowa.
 — Czy to wszystko, co chciałaś mi powiedzieć? — szepnęła Natalia, powstając.
 — Nie, zaczekaj jeszcze.
 I znów milczała czas jakiś.
 — Natalio — wyrzekła znowu — skoro nie chcesz wypowiedzieć mi swoich myśli, posłuchaj mię uważnie. Hrabia Leopold przyjechał tu w celu starania się o twoją rękę, i z upoważnieniem ojca.
 Księżniczka słysząc tak wyraźne określenie położenia, pobladła.
 — A czy mię — odparła zaciskając zęby — spytają o przyzwolenie?
 Aurelia popatrzała na nią przez chwilę, a potem wyrzekła:
 — Wszakże powiedziałaś sama, że nie masz zdania i mieć go nie możesz. Mówiąc to, miałaś słuszność w zasadzie. Nie dziw się więc, iż starsi, znający świat i ludzi, postanowią o tem za ciebie.
 — A jak ja nie zechcę? — zawołała dziewczyna, przywiedziona do ostateczności.
 — Namyśl się wprzód, co mówisz, Natalio. Jakież możesz dać powody do odmówienia doskonałej partyi, która zapewni ci w świecie miejsce zaszczytne? Hrabia jest młody, przystojny, i niczem nawet pod względem powierzchowności nie zdołasz upozorować dziecinnego kaprysu. Nie zasługuje on na żadne uznanie.