Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 053.jpeg

 — Jakimże cudem spotkałem cię pani o tak porannej godzinie? Powinnaś spoczywać jeszcze, jak wszyscy mieszkańcy pałacu.
 Nieznajomy znał więc dobrze przywyknienia domowe. Natalia zrobiła w myśli tę uwagę, ale zamiast odpowiedzieć, zapytała z kolei:
 — A pan? wszak także byłeś tu razem ze słońcem.
 — Dla mnie — wyrzekł z pewną powagą — jest to jedyna godzina swobody, staram się z niej korzystać.
 Słowa te mieć mogły rozmaite znaczenie, nie zastanawiała się więc nad niemi. Wszak i ona i wszyscy pod tym dachem byli niewolnikami etykiety, co nie pozwalała im działać i mówić według woli.
 — Ach! — zawołała nieuważnie — to tak samo, jak dla mnie.
 Spojrzał na nią głębokim wzrokiem.
 — Wątpię, pani — rzekł po chwili namysłu. Cóż między tobą a mną wspólnego być może? Przestrzeń, która nas dzieli, jest zbyt wielka.
 Mówił to z wyrazem bolu i dumy. Natalia uczuła, iż wyrządziła mu mimowolną przykrość, czem jednak? tego nie mogła odgadnąć.
 — Nie rozumiem pana — szepnęła — ani o jakiej przestrzeni chcesz mówić.
 Ale on zapewne nadał jej wyrazom znaczenia, jakiego nie miały, bo złożył ręce jakby do modlitwy.
 — Księżniczko! — zawołał — jam przeczuł od razu, że jesteś równie dobrą, równie wielką, jak piękną.
 On to przeczuł; więc jej widok sprawił na nim to samo wrażenie, którego ona doznała. W tem wyznaniu leżała niebezpieczna słodycz i dziewczyna upajała się nią, przejęta drżeniem rozkoszy. Teraz nie pytała o znaczenie słów jego i nie pragnęła wiedzieć nic więcej, a przecież nie chciałaby przerywać rozmowy, z której trwania niezdolna była zdać sobie sprawy.