Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 021.jpeg

 — Pani Drylska — mówił dalej hrabia — razem z panną Natalią zapomniała o ubiegającej godzinie; zapewne obie byłyście zatopione w poetycznych marzeniach; widziałem was nad brzegiem jeziora.
 Drylska przygryzła wargi, ale nic nie odrzekła. Natalia zarumieniła się jak wiśnia.
 — Proszę nie łajać pani Drylskiej! — zawołała — to ja zapatrzyłam się w niebo i nie chciałam odejść.
 — Poznaję w tem szlachetny zwyczaj szesnastoletnich panien.
 Słowa te wyrzekł Emilian z tak wyraźnem lekceważeniem, iż łzy oburzenia zaświeciły w oczach Natalii.
 — Będę jeszcze gotowa do obiadu! — zawołała.
 — Śmiem o tem wątpić, bo włosy potrzebują bardzo grzebienia i umiejętnej ręki.
 Natalia podniosła głowę na przeciwległe zwierciadło i poznała całą prawdę słów szwagra. Toaleta jej była w smutnym stanie. Chodząc po ogrodzie i nachylając się ku łabędziom, pomaczała lekką suknię; włosy od dawna uwolnione z więzów kapelusza, zaczepiały się o gałęzie i wisiały na ramionach, a wśród nich przebijały mimowolne ozdoby, przyniesione przez wiatr listki i kielichy kwiatów, nadając im większy jeszcze pozór nieładu. Rzeczywiście, wyglądała ona teraz więcej na rozswawoloną pensyonarkę, niż na dorosłą pannę, marzącą o przyszłym małżonku.
 Ale najbardziej zawstydziła Natalię obecność nieznajomego, którego profil ujrzała z nienacka, podnosząc oczy. Stał on niedaleko drzwi wchodowych, wsparty lekko o żelazny stolik i patrzał na nią wzrokiem pełnym podziwu, jakby olśniony nagłem zjawiskiem, a kiedy przechodziła koło niego, chcąc czemprędzej schronić się do swego pokoju, złożył jej ukłon pełny uszanowania.
 Nie miała czasu mu się przyjrzeć; dostrzegła tylko, że był młody i że postać jego kształtna i szlachetna uderzała wyrazem smutnego zamyślenia; dostrzegła jeszcze