Strona:PL Waleria Marrené-Błękitna książeczka 015.jpeg

 W tej chwili głos dzwonka dał się słyszeć od strony pałacu, oznajmiając zbliżenie obiadowej godziny.
 — Ach Boże! — zawołała Drylska — otóż i czas się ubierać, księżniczka nie wie dziś, co wygaduje, a ja nie zmówiłam różańca.
 — Mamy jeszcze dość czasu — wyrzekła dziewczyna, której widocznie nie chciało się ztąd odchodzić.
 — Tak, tak, dość czasu, a potem hrabina Aurelia gniewać się będzie, jak księżniczka nie przyjdzie na dzwonek, lub z pośpiechu nie da sobie porządnie włosów ułożyć.
 — Chwilkę jeszcze, Drylsiu, bo widzisz, tutaj tak ślicznie, tak swobodnie... a tam, tam strasznie nudno przy tym obiedzie.
 — Prawda, od kilku dni nie mamy gości.
 — Ach, to nie to; chociaż i są goście, to mnie tam tak duszno, tak pusto.
 — Jak to? a hrabina Aurelia?
 — Aurelka jest dobra, nie sprawia mi przykrości bez powodu, tylko jak usiądziemy rzędem przy tym stole, to wszyscy są tak poważni, iż zdaje mi się, że to portrety familijne zeszły z płótna i zasiadły do milczącej uczty. I pytam się po cichu, co ja robię pomiędzy nimi? ja, niepodobna do nich i która zapewne tyle ich obchodzę, co zeszłoroczne śniegi?
 — Przecież to siostra i szwagier, czyż ich księżniczka nie kocha?
 — Ja — zawołała — ja chciałabym ich kochać, ale oni mię...?
 Wstrząsnęła głową z wyrazem zwątpienia.
 Drylska otworzyła wielkie oczy; pierwszy to raz może wychowanka zeszła nieznacznie od marzeń do uczuć i wypowiadała je przed nią.
 — A jednak — zawołała, chcąc po swojemu pocieszyć niespodziany jej smutek — gdyby księżniczka wiedziała, co dostanie na urodziny, nie mówiłaby w ten sposób.