Strona:Poeci angielscy (Wybór poezyi).djvu/64

—   56   —

<section begin="so17"/> A jeśli nucą, pieśni ich ponure, Że liść aż więdnie: zimy widzą chmurę. <section end="so17"/> <section begin="so18"/> XVIII. (Sonet 96). Błąd twój młodością jest, tak mówią jedni, Że rani wdziękiem młodość twa, chcą inni, A to i tamto rzecz miłości przedniej, Gdyż wdzięk twój każdą z przywar uniewinni. Jak choć najlichszy klejnot na królowej Palcu na czestne zasługuje względy, Tak, patrząc w ciebie, rzecze widz surowy, Ile się w cnotę zmieniają twe błędy. Gdy wilk krwiożerczy zwiódł niejedno jagnię, Choć wzrok jagnięcy łatwo przybrać umie: Któż się przed twymi powaby nie nagnie, Gdy przed nim staniesz w całej swojej dumie? Lecz ty tak nie czyń — na mą miłość prawą! Twa dobra sława jest mą dobrą sławą! <section end="so18"/> <section begin="so19"/> XIX. (Sonet 80). Pisząc o tobie, jakżeż jestem słaby! Wiem, że duch inny, silniejszy odemnie, Godniej opieśni cześć twą i powaby, Gdy ja się na to wytężam daremnie. <section end="so19"/>