Strona:Poeci angielscy (Wybór poezyi).djvu/63

—   55   —

<section begin="so16"/> Odszedłbym siebie, to albowiem znaczy Odejść swą duszę, co w piersi twej gości. Choćbym żeglował najmylniejszą drogą, Do tej przestani wracać będę zawsze, Przypadki czasu zmienić mnie nie mogą, Zdrój chowam w sobie, aby choć najkrwawsze Zmazać przewiny!.. Grzechów lik, prawdziwie, Oblega dzisiaj moje żyły wrzące, Ale błąd taki w wnętrzu mem nie żywie, Bym dla niczego rzucił dóbr tysiące. Wszystko, co spotkam, jest dla mnie bez treści, W tobie, ma różo, mój wszechświat się mieści. <section end="so16"/> <section begin="so17"/> XVII. (Sonet 97). Od ciebie zdala żyłem w ciągłej zimie, O ty słoneczne zmiennych pór wesele! Śniegi i lody i mroki olbrzymie Nagi mi grudzień naokoło ściele! A kiedy czar ten przed latem się chowa, Kiedy, ciężarna posiewami wiosny, Ni to po zmarłym mężu piękna wdowa, Dojrzała jesień rodzi, bezradosny Zda mi się płód jej; wszystkie jej owoce Są jak bez ojca; letnich dni ponęta Jest li przez ciebie; wszak nawet sieroce, Gdyś nieobecna, milkną mi ptaszęta, <section end="so17"/>