Strona:Poeci angielscy (Wybór poezyi).djvu/57

—   49   —

<section begin="so06"/> Twe nieśmiertelne lato się nie zmienia I twa uroda to nie płonne wiano, Śmierć się nie może chełpić z swego cienia, Gdy pójść ci w wieczność będzie rozkazano: Dopóki jeszcze dech się w ludziach kryje, Ty w mojej pieśni, pieśń ma w tobie żyje. <section end="so06"/> <section begin="so07"/> VII. (Sonet 55). Marmur ni złote książąt monumenty Mojej potężnej nie przeżyją pieśni; Blask twój promienny, w jej zwrotkach zaklęty, Lśnistszy od głazów, które czas opleśni. Gdy statuy straszna podruzgoce wojna, Gdy się rozpadną w gruz dzieła rzeźbiarzy, Ni Mars swym mieczem, ni waśń niespokojna Nie stłumią ognia, co się w tobie jarzy. Na przekór śmierci i wbrew niepamięci Żyć będziesz dalej; cześć twą uwydatni Oko potomnych, w których świat ten święci Tryumf zniszczenia aż po Dzień Ostatni. Tak aż do Sądu, co wskrzesi twe kości, Stawić cię będą czciciele miłości. <section end="so07"/> <section begin="so08"/> VIII. (Sonet 130). Nie są jak słońce oczy mojej damy, Od ust jej żywsza jest czerwień korali, <section end="so08"/>