Strona:PL M Koroway Metelicki Poezye.djvu/187

179

Raz się zapali — wiecznie płonie, Bóg pogardzony — zawsze Bogiem! Skarb jeden tylko i świątynię On miał pod niebios swym namiotem, Jak raj więc cenił tę pustynię... Czy sen jest prawda?... Nie wiem o tem! Tam — gdzie Libanu szczytne góry: Ozdoba grobów — cyprys rośnie I bluszcz oplata go miłośnie. Więc gdy zahuczą groźne chmury, Szalony wicher kiedy wrzaśnie, Cyprysa złamie wysokiego: Pociechę cyprys znajdzie właśnie W ramionach bluszczu, druha swego... Tak, obcym światu był Zoraim, Lecz Ada była jemu rajem! I była rzeźwą jako łania, I miła, jako blask zarania; Jej pierś i kibić — ogniem wrząca, Jej oczy — dwa południa słońca. I cały świat ją wtedy bawił, Dopóki w bladej swej wzniosłości Wygnaniec przed nią się nie zjawił Z oczami zimnej zuchwałości;