Strona:PL M Koroway Metelicki Poezye.djvu/186

178

Gdy zbrodnię w sercu karmni skrycie. Latarni służbę przy niej pełni Srebrzysty miesiąc w blasku pełni; Jej strażnicami palm są rzędy, Z nią fale szumią swe gawedy. W niej zdawna mieszkał już wygnaniec I Zoraima imię nosił. On na tej ziemi był skazaniec, Lecz przebaczenia on nie prosił. Mógł być szczęśliwy, lecz błogości W zabawach szukał wciąż uciesznych, Był grzeszny, lecz doskonałości Od innych żądał, jak sam grzesznych. W poziomem szukał on wielkości; Za szczęście biorąc szczęścia mary, W nadziejach pełen lękliwości, W bezpożytecznej ostrożności On do nikogo nie miał wiary. Miłował noc, swobodę, góry, Świat cały... lecz od ludzi stronił... Choć kochał ich, to miłość gonił: Na czole nosząc zimne chmury, Z zasady był jej dumnym wrogiem, Niepomny, że gdy w ludzkiem łonie