Strona:PL M Koroway Metelicki Poezye.djvu/184

176

Jest anioł śmierci; w pożegnania Ostatniej chwili życia groźnej Całuje nas; lecz całowania Ust jego martwe są i mroźne, I straszną chwila jest konania. Ofiara słaba — mimowoli Ostatni oddech swój oddaje, Lecz serce biedne boli, boli, Gdy się już z życiem swem rozstaje. Lecz ongi ludzie chwilę ową Do chwil szczęśliwych zaliczali, Anioła Śmierci tajne słowo U wrót wieczności przyjmowali. Wzrok jego pełen był miłości, Uśmierzał burzę namiętności I w duszę chorą i gasnącą Nadzieję lał pokrzepiającą. Zarówno wszystkie kraje ziemi Nawiedzał młody Śmierci Anioł I na ten nędzny ziemski padół Oczyma patrzył wzgardliwemi, Lecz przyjścia były łaskawemi, Bo niebios cisza z nim szła na dół;