Strona:PL M Koroway Metelicki Poezye.djvu/177

169

I anioł oczu srogich groty Na kusiciela z mocą rzucił, Z radością, podniósł skrzydeł loty I wesół w niebo z nią powrócił. I przeklął szatan pokonany Swych bezrozumnych pragnień mary, I znów, w swej dumie niezłamany, Został w wszechświecie nieuznany — Sam, bez miłosci i bez wiary!... U schyłku kamienistej góry, Po nad doliną kajszaurską — Do dziś zamkowe stoją mury I okolicę zdobią górską. Kraj dotąd pełen strasznych gadek; Gdy o nich prawią dzieciom starzy, To dziatki bledną na swej twarzy... Jak widmo — dziejów dziwnych świadek — Pomnik w pośrodku drzew czernieje. Na dole nizko auł leży. I ziemia kwitnie, zielenieje, I głosów chór niezgodny bieży,