Strona:PL M Koroway Metelicki Poezye.djvu/160

152

W wieńcach weselnych wśród wszechświata. Płynęła... lecz dawnego brata Nie chciała świetna znać plejada! Wygnańców, losy me dzielących, W rozpaczy, ja nawoływałem, Lecz słów ich, oczu złością skrzących Niestety! sam nie poznawałem. I rozwinąłem skrzydła w strachu, Leciałem w przestrzeń bez otuchy... W nieskończoności płynąc gmachu, Mnie omijały bratnie duchy, I raj i, świat był niemy, głuchy. Tak — ster straciwszy, łódka płynie Podczas szumiących fal wzburzenia, Niepewna swego przeznaczenia, Czy ocaleje, czy zaginie. Tak — gdy brzask ranny muska góry, Samotny odłam grzmotnej chmury, W lazurów wznosząc się otchłani, Niepewien zgoła swej przystani, Bez celu i bez śladu goni, Bóg wie, do jakich sfer ustroni! Ludźmi nie długo kierowałem, Zakułem łatwo ich w obroże,