Strona:PL M Koroway Metelicki Poezye.djvu/159

151

Już dawno — trwożąc serce biedne — Imię twe słodkie mnie dźwięczało; W dni szczęścia, w raju ciebie jednej Duchowi memu brakowało. Ty nie zrozumiesz: duch swobody, Znosiłem gorzkie umęczenie Przez szereg wieków, nieskończenie, Nie oczekując w złem nagrody, Nie mając w dobrem krzty osłody, Czując i rozkosz i cierpienie; Musiałem sam się sobą nudzić, Tą walką wieczną wciąż się trudzić, A niosąc wieków potępienie, Żałować ciągle i nie pragnąć, Znać wszystko, wszystko czuć i widzieć, Wbrew woli wszystko nienawidzieć I do niczego się nie nagiąć!... Zaledwo losy się spełniły, I wyrok Boski zabrzmiał z góry, Wnet mię na wieki opuściły Ramiona świata i natury... W mgle siniejącej przestrzeń stała; Ujrzałem w on czas, jak wspaniała Dawno mi znanych gwiazd gromada