Strona:PL M Koroway Metelicki Poezye.djvu/155

147

<section begin="Sc2r9"/> I niech zaginą twoje ślady!“ Szatan uśmiechnął się zjadliwie I błysnął okiem nienawiści, Znów zapalała w nim złośliwie Skra dawna zemsty i zawiści. „Moją jest!“ rzekł do niebios gońca, „Nad piekieł stoi już brzegami, Przybyłeś późny jej obrońca, Nie jest ci danym sąd nad nami. Na pierś jej grzeszną moje ręce Pokładły pieczęć nieśmiertelną! Świątyni twojej niema więcej; Tu ja mam władzę niepodzielna!“ I anioł oczu smętnych wzrokiem Na nią raz jeszcze spojrzał szczerze, I zwolna skrzydłem swem szerokiem Wionął i stopił się w eterze... ............ <section end="Sc2r9"/> <section begin="Sc2r10"/> X. TAMARA. Mowa twa pełna okropności! Kto jesteś: piekieł duch, czy nieba? Czego chcesz? <section end="Sc2r10"/>