Strona:PL M Koroway Metelicki Poezye.djvu/147

139

<section begin="Sc2r1"/> Tam się pozbędę serca trwogi, Tam mię obroni moc Chrystusa. Nie zaznam w świecie już wesela... Niech więc świętego gmachu cisza, Niechaj zawczasu smutna cela Przyjmie mię, jak grobowa nisza“. <section end="Sc2r1"/> <section begin="Sc2r2"/> II. I za rodziny tęsknej zgodą Poszła w klasztorny gmach dziewica; Jej kibić cudną, jej pierś młodą Okryła gruba włosiennica. Ale i mniszki proste stroje, Jak i złotogłów przedtem drogi, Nie zażegnały grzesznej trwogi: W jej sercu wrzały niepokoje. I przed ołtarzem, wśród powodzi Świateł i śpiewów uroczystych, Często w pośrodku modlitw czystych Jej uszu znany głos dochodzi. Wznosił się obraz znanej twarzy U kapiteli kolumnady, <section end="Sc2r2"/>