Strona:PL M Koroway Metelicki Poezye.djvu/122

114

Dążą z nadzieją w suchotniczej piersi z twarzą śpieczoną w gorączki rumieńce, Spragnieni życia śmierci potepieńce, Dażą niestety! dażą już nie pierwsi Ale nie każdy z potępionych rzeszy Do domu wróci, rodzinę pocieszy. W krainę zdrowia kto przybywa wcześnie, Ledwo uczuwszy straszliwą chorobę, Siły odzyszcze... lecz kto spóźnił dobę, Siebie i swoich zawiedzie boleśnie! Toż jest nad morzem cmentarne ustronie: Kupią się krzyże w zacieśnionem gronie, Stoją pomniki w marmurowej bieli, I — rozważając grobowców napisy — Melancholijne dumają cyprysy... Tam niemal w każdej głuchej, ziemskiej celi Złożone młodzi tajemnicze pączki, Nie rozwinięte w dojrzałości strączki — Śmiertelnym mrozem zwarzone kielichy Kwiecia wonnego... Tutaj proch młodziana Skarży się rzewnie... Tu w czas swego rana Dziewica zgasła śle jęk z grobu cichy. Młodzieńczej pełni tyle, tyle siły Wyroki straszne zaniosły w mogiły! Tyle rodzinnych pociech i nadziei,