Strona:PL M Koroway Metelicki Poezye.djvu/107

99

Padł wiatr na morze, naleciały chmury, Rzuciły w tonie gęsty cień ponury. Już olbrzym morski marszczy czoło w bruzdy! Już wiatr się coraz wzmaga! Już z pokładu Tłum liczny bieży do kajut bez ładu! Już ryczy morze — pozbawione uzdy, Jak zwierz zraniony wstaje z legowiska, Ruchome góry pod obłoki ciska!... Stugębną paszczę otwierają głębie, Burzą się groźnie do samego do dna, I nagle pędzi jedna fala głodna I chłonie statek w swej żarłocznej gębie... Lecz wnet wyrzuca... nowe biegną fale, Jako hyeny, albo też szakale, I w lwy ryczące mienią się bałwany I szturmem idą na pożarcie statku Z ludźmi — blizkimi krótkich chwil ostatku, I potrząsając białą grzywą piany, Igrają statkiem, wyprawiają pląsy... Straszne statkowi ich kapryśne dąsy! Gdy się tak cieszą wśród morza zamętu, Podróżnych boleść porywa i trwoga, Zagląda w oczy śmierć każdemu sroga I nie masz oddać komu testamentu.