Czas który minął

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Tadeusz Hollender
Tytuł	Czas który minął
Pochodzenie	Czas który minął i inne wiersze
Wydawca	A. Krawczyński
Data wydania	1936
Miejsce wyd.	Lwów
Źródło	skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[7]> Przeminął lekki czas, przeminął, zgnieciony wagą cięższych słów, zegary warczą złą godziną... — Teraz, dojrzała muzo, mów. „Marzyłem cudnie“. Obudzony na ciemnych oknach staje wzrok, i twardym ściany stoją pionem, i twardo warczy godzin tok. Zdaleka młyny dudnią młodo, parskają konie w falach łąk, w noc białą rzeką, srebrną wodą odpływa drżący słońca krąg. Pod białe chmurki las się pręży, w błękit się wpiera, tęskni las, za lasem siny, chory księżyc za horyzontem bladym zgasł. Na ręce wsparty, przed ogniskiem znów horacjański sławię wiersz, i w samem sercu pęki iskier o leśną modlą mi się śmierć. Mrowisko nieba świt różowi, spłowiało trzepotanie gwiazd... [8] — Muzo dojrzała, teraz powiedz, że wiecznie mija mrok i blask. Z dyszlem złamanym, siedmiogwiezdny wozie, w samotny mrok się wlecz! — Uchodź, na pustkach dróg bezbrzeżnych czyha Orjonów czujny miecz. Komu dym z ognisk powrót wróży, a noc oddechem grozi złym? — Teraz, dojrzała, powiedz, muzo, że tamta noc i świt — to dym. Gdy tam się dalej wody toczą, i ognie palą, i noc rży, tu wraca dym, i głupio oczom oglądać dawny świat przez łzy. Mrok teraz inny, noc nie jasna, a trzeba jeszcze długo biec, dmie wiatr, i trzecia świeca zgasła, może ostatnia z moich świec. Nie mnie zatrzymać bieg godzinom, gdy rośnie, grozi obcy świat, i, muzo, — czas, czas, który minął... — Śmieszne to wiersze. Lecz z tych lat.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Tadeusz Hollender.