Ballada o pannach prowincjonalnych i kawalerze srebrzystym

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Tadeusz Hollender
Tytuł	Ballada o pannach prowincjonalnych i kawalerze srebrzystym
Pochodzenie	Czas który minął i inne wiersze
Wydawca	A. Krawczyński
Data wydania	1936
Miejsce wyd.	Lwów
Źródło	skany na Commons
Inne	Pobierz jako: Cały zbiór Pobierz jako:
Indeks stron

[18] > Księżyc rudoczerwony stukał w okna panieńskie, strome dachy ocierał — ptak puszysty i kot, dźwięcznie dachy zadrgały pod rudawem, mdłem cielskiem. — Drogą panny wracały, pełną kałuż i błot. Ledwie pulchne panienki weszły skromnie do siebie, w krąg czerwony wpatrzone „przędzę marzeń swych snuć“, on się wspinał po dachach, dumnie stawał na niebie, na suficie niebiosów — pająk, kropla i łódź. I wyzywał, przyzywał, głową miotał po chmurach, wszystkie — jednę po drugiej brać, mieć, rzucać je mógł nierealny i mglisty jak perfidna lektura, niedosiężny a bliski — obłok, płomień i bóg. Pożądany i celny, i dlatego zwycięski, że na zawsze samotny chwiejnie może się piąć, że tym udom i piersiom i westchnieniom paniéńskim nigdy przygiąć się nie da, ni rozigrać, ni wziąć. On — kawaler, on — partja, wiecznie w ślubnej podróży, facet złoty jak złoto, ptak niebieski, a prince, [19] może drasnąć poduszki, a nie wejdzie do łóżek, rozesłanych miłośnie — mgiełka, samiec i bies. No i nie dał się pannom, pulchnym pannom się nie dał, nocnik wyjrzał spod łóżek, klomb się skrwawił od róż, puchną tłusto pierzyny, dymi wątła rezeda, i odpływa kochanek — okręt, widmo i nóż. Białe rączki powieją, białe chustki się wzbiją z wszystkich okien ku niebu — jak motyle i ćmy... — Żegnaj, książę, odpływaj w inne miasta — addio! Niech cię senne prowadzą mgły, westchnienia i psy. A on znowu na dachach nisko płonął, inaczej, i płomieniem czerwonym spadł jak pożar na las, aż trzasnęły łożnice pod panieńską rozpaczą, gdy na szczyty sosnowe wiatr go popchnął — aż zgasł.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Tadeusz Hollender.