Strona:PL Strebeyko Dziesięcioletni ochotnik.pdf/16

 — Prawda, mój synu, lecz podrośnij jeszzce, bo dziś za młody jesteś na bojownika za ojczyznę.
 Po powrocie do domu Leonek bardzo spoważniał, widok krwawej bitwy pod Dobrą niezatarte wrażenie wywarł na nim. Zrozumiał, że siły jego chłopięce nie dorównywały zamiarom, trzeba było wyrosnąć na młodzieńca by módz walczyć za kraj uciśniony.
 Jednak pan major, bojąc się, aby chłopiec znów nie powędrował do partji, pojechał nazajutrz do pobliskiego Zgierza, aby wyszukać odpowiednią stancję dla umieszczenia tam Leonka, którego zapisał do klasy pierwszej w szkole przygotowawczej pana Grafa. W tydzień potem Leonek żegnany serdecznie przez siostry, służbę i towarzyszy zabawy odwieziony został przez ojca do miasta na naukę.
 Bohater nasz kochał ojca serdecznie i tęsknił bardzo za ulubioną Dzierzązną, jednak żegnając się z ojcem, nie płakał, bo łzy uważał za słabość niegodną mężczyzny; obiecał ojcu, że będzie się dobrze uczył i dotrzymał słowa, bo był celującym uczniem. Ojciec co tydzień odwiedzał syna, gdyż Zgierz jest najbliższem miastem Dzierzązny i wszelkie sprawunkj domowe załatwiano co tydzień w tym mieście. Leonek od ojca i od stangreta wiedział o wszystkiem, co zaszło przez ubiegły tydzień w domu i powoli wciągnął się do życia szkolnego. Na Wszystkich Świętych z dobrą cenzurą w kieszeni przyjechał nasz ochotnik na cztery dni wakacji do domu. Siostry, służba, towarzysze zabawy, nawet psy radośnie witały Leonka. — Opowiadał o szkole, kolegach, nauczycielach i przeczytanych książkach, bo Leonek obok rycerskiego animuszu lubił niezmiernie czytać, szczególniej podróże i historyczne książki.
 Minął rok 1863-ci, cały kraj okrył się żałobą, Leonek ze szkoły przygotowawczej w Zgierzu przeszedł do progimnazjum rządowego w Łęczy-

14