Strona:PL Ajschylos - Prometeusz skowany.djvu/39

PRZODOWNICA CHÓRU:
O jednem tę objaśnij, zasię drugą sprawę
Mnie wyłóż! Jej twe słowo oznajmi łaskawe,
Na jaki jeszcze pójdzie tułaczy manowiec,
A mnie, kto cię uwolni — o to błagam — powiedz!
PROMETEUSZ:
Jeżeli tak pragniecie, przeto niech tak będzie,
Niczego nie zataję w tym i tamtym względzie.
Wprzód, Io, twych wędrówek odsłonię ci nędzę —
A wszystko to głęboko zapisz w ducha księdze!
Przebywszy wpław cieśninę, dzielącą dwa lądy,
Masz rzucić się w nurt morza, w rozpienione prądy,
Gdzie słońca wschodzącego palą się płomienie,
Dopóki w gorgonejskiej nie spoczniesz Kistenie.
O kształtach tam łabędzich trzy Forkisa córy
Mieszkają, pogrążone w wieczny mrok ponury.
Tym strasznym, jednookim, jednozębnym tworom
Ni słońce nie przyświeca, ni też nocną porą
Księżyca krąg, srebrzystą siejący poświatę.
Tuż obok wężowłose trzy siostry, skrzydlate
Gorgony, nienawiścią żyjące do ludzi;
Na widok ich śmiertelnym krew się w żyłach studzi —
Tych strzeż się, to ci mówię! Również dla przestrogi
O jednem jeszcze wspomnę, o sforze złowrogiej
Psów Zeusa, ostrozębnych, niemych gryfach. Dalej
Unikaj Arimaspów jezdnych, co u fali
Błękitnej Plutonowej harcują! Na krańce
Ziemicy potem dojdziesz, gdzie czarni mieszkańce
Źródliska Heljosowe oblegli, skąd bierze
Początek rzeka Ajtjops. Na jego wybrzeże
Miej oko, aż nie dotrzesz hen, ku wodogrzmotom,
Gdzie z szczytów wzgórz Byblosu swoją falę złotą
Przelewa święty Nejlos. Wybrzeżami swemi
Zawiedzie on cię potem do trójkątnej ziemi